Schildpadden, vervolg

......de schildpad was ca 1,5 meter lang (het schild). En dan 2 lange achterpoten/vinnen en 2 korte voorpoten en een ronde kop. Zij had een kuil gegraven en toen wij aankwamen legde zij de laatste eieren. Ze leggen 60 tot 80 eieren per jaarlijkse worp. Daarna was ze 15minuten bezig met het dichtschuiven van de kuil. En dat op de tast. En vervolgens met een omweg naar zee. Niet flitsen werd er gezegd. En toch weer doen. Er ging eentje voor dat beest hurken, de kop belichten en flitsen. Zo'nschildpad zwemt alle wereldzeeen door op grote diepte. Elk uur komt ie naar boven om naar lucht te happen. 300 km per dag zwemmen ze. Ze kunnen meer dan 100 jaar oud worden en tot late leeftijd eieren werpen. Unieke beesten kan je wel zeggen. Een nest wordt nog wel eens geroofd, voor javanen is het een delicatesse. Uit een nest komen een paar schildpadjes die het overleven. Die hebben we niet gezien. Om 5.00 uur waren we terug. Een gebroken nacht dus. En intussen had dirk nog wat ongedierte verwijderd uit de slaapvertrekken, een paar kakkerlakken, salamanders, iets ondefinieersbaars op het douchegordijn. Het ontbrak allen nog aan (vogel) spinnen. Nouschka heeft zo nog wat nachtrust gehad.
In de ochtend naar saint Laurent gevaren, droog en met de vloed mee. In deze plaats staat de beruchte gevangenis van de Fransen van meer dan een eeuw geleden. De gevangenis is bekend van het boek en verfilming van Papillon. Onbeschrijflijke toestanden hebben zich hier afgespeeld, isoleercellen, guillotines en zeer harde arbeid. We hebben het gevangenis terrein bezocht, niet het kot zelf. Daarna voor de afwisseling een terrasje gepikt. Je ziet aan het straatbeeld dat de mensen het hier beter hebben. De inkomsten zijn naar Franse maatstaven en ze kunnen in Suriname goedkoop inslaan. We hebben een paar onvriendelijke opmerkingen ontvangen. Ook hier lijkt het er Frans aan toe te gaan. In de middag weer teruggekeerd in paramaribo. Weer een ervaring rijker.
Op zaterdag naar de colakreek, vlakbij het vliegveld. Het water lijkt veel op cola. Een oord waar de Surinamers in families en op schoolreizen naar toegaan. Van alles gaat dan mee, vooral eten.
Loes is hier meerdere malen geweest, geeft haar ogen goed de kost en haar gedachten zijn nog wel eens in het verleden geweest. Verhalen horen we af en toe. We zijn bij haar vroegere huis geweest. Het staat nog, op het balkon zal niemand meer komen. De familie gaat het perceel in de verkoop doen. We hebben wel een idee hoe dat gaat aflopen. We zijn benieuwd hoeveel het nog oplevert. De colakreek was prettig vertoeven.
Uren erover gedaan om er te komen en terug te keren. Kost behoorlijk wat tijd. Dat was 12 jaar geleden wel anders. Chaos, chaos, chaos.
In de avond en nacht hebben we ons vermaakt in de stad. Neef fazil haakte af door ziekte van zijn zoontje. Jammer, want die had wilde plannen. Of we dat nou zo erg vonden! Die drie dagen hadden ons behoorlijk vermoeid.
Morgen is het een feestdag, het Suikerfeest. Onze magen worden verwend bij tante zetty. Paar dagen rust, woensdag een uitstap naar het binnenland en donderdag naar huis.